Η αμυγδαλιά είναι δέντρο φυλλοβόλο, μικρού έως μεγάλου μεγέθους, με πλούσιο και βαθύ ριζικό σύστημα. Τα φύλλα της είναι απλά, κατ’ εναλλαγή, λογχοειδή, οδοντωτά και γυαλιστερά. Οι οφθαλμοί διακρίνονται σε ξυλοφόρους και ανθοφόρους. Οι ανθοφόροι οφθαλμοί, όπου από τον κάθε ένα εκπτύσσεται μόνο ένα άνθος, έχουν σχήμα σφαιρικό, ενώ οι ξυλοφόροι έχουν σχήμα οξύ και κωνικό. Ο καρπός είναι δρύπης και αποτελείται από το εξωκάρπιο, το μεσοκάρπιο και το ενδοκάρπιο που περικλείει το σπέρμα. Η αμυγδαλιά αποτελεί είδος που προτιμά θερμά και ξηρά κλίματα.
 
 
Περιοριστικοί παράγοντες για την ανάπτυξή της είναι οι χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα και της άνοιξης καθώς και οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση που η θερμοκρασία κατέλθει πέρα από τους -4ºC, είναι δυνατό να προκληθεί ζημιά στα άνθη σε ποσοστό από 20 έως και 100%, ανάλογα με τον βαθμό ευαισθησίας της ποικιλίας. Επίσης, ακραίες υψηλές καλοκαιρινές θερμοκρασίες είναι δυνατό να προκαλέσουν συρρίκνωση της ψίχας στους καρπούς. Τα συμπτώματα συρρίκνωσης είναι δυνατό να είναι ακόμη πιο έντονα στην περίπτωση που οι υψηλές θερμοκρασίες συνοδεύονται και από συνθήκες έλλειψης εδαφικής υγρασίας. Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα την περίοδο της άνθισης είναι οι βροχοπτώσεις οι οποίες σε συνδυασμό με τον κρύο καιρό παρεμποδίζουν σημαντικά την πτήση των μελισσών με αποτέλεσμα να περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό η σταυρεπικονίαση και κατ’ επέκταση το ύψος της παραγωγής. 
 
 
Το φυτό Αμυγδαλιά
Ως είδος, παρουσιάζει περιορισμένες ανάγκες σε ψύχος (250-400 ώρες) για διακοπή του λήθαργου, γι’ αυτό και δεν απαιτεί περιοχές με υψηλά υψόμετρα. Ανάλογα με την ποικιλία, η αμυγδαλιά μπορεί να καλλιεργηθεί από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι και το υψόμετρο των 1.000 μέτρων. Με βάση τα πιο πάνω, ιδανικές περιοχές για την ανάπτυξη της αμυγδαλιάς, θεωρούνται αυτές που χαρακτηρίζονται από ήπιο χειμώνα και μακρύ, χωρίς βροχές καλοκαίρι, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει εξασφαλισμένη πηγή νερού.
 
 
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια η καλλιέργεια της αμυγδαλιάς Prunus amygdalus ή amygdalus communis λόγω της αυξημένης ζήτησης για κατανάλωση σε όλο τον κόσμο εξαιτίας των ευεργετικών ιδιοτήτων που παρουσιάζει.
 

Ιδανικά εδάφη για αποδοτικότερη παραγωγή

Η καλλιέργεια της αμυγδαλιάς, για να μπορέσει να αποδώσει, απαιτεί εδάφη ελαφριάς ως μέσης μηχανικής σύστασης, με καλή αποστράγγιση και καλό αερισμό. Οπωσδήποτε, τα βαριά εδάφη όπως είναι τα αργιλώδη εδάφη θα πρέπει να αποφεύγονται, ειδικότερα εάν τα δέντρα είναι εμβολιασμένα σε υποκείμενο αμυγδαλιάς. Εξίσου σημαντικό για την καλλιέργεια της αμυγδαλιάς είναι και το βάθος του εδάφους. Η αμυγδαλιά απαιτεί βαθιά εδάφη για να είναι δυνατή η διείσδυση του ριζικού συστήματος και παράλληλα η αποθήκευση ποσοτήτων νερού για κάλυψη μέρους των υδατικών αναγκών του φυτού το καλοκαίρι. Πέραν των πιο πάνω, το έδαφος, πριν από την εγκατάσταση της φυτείας, θα πρέπει να εξετασθεί ως προς τη χημική του σύσταση. Αν για παράδειγμα το έδαφος είναι ασβεστώδες, τότε θα πρέπει να ληφθεί πρόνοια έτσι ώστε τα δενδρύλλια που θα φυτευτούν να μην είναι εμβολιασμένα σε συγκεκριμένα υποκείμενα όπως είναι τα υποκείμενα ροδακινιάς που παρουσιάζουν ευαισθησία στο ασβέστιο ή στην έλλειψη σιδήρου. Ένας άλλος παράγοντας σε σχέση με το έδαφος που πρέπει να εξετασθεί είναι το ιστορικό της καλλιέργειας του συγκεκριμένου εδάφους. Σε περίπτωση εκρίζωσης παλιού αμυγδαλεώνα και επαναφύτευσης νέου, θα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αλλαγή υποκειμένου. Συγκεκριμένα, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες, η νέα φυτεία θα πρέπει να είναι εμβολιασμένη πάνω σε< υποκείμενο αμυγδαλοροδάκινου ή ροδάκινου.